i co dalej ja tu umieram z ciekawośći pchłonęłam to opko w 2 godziny jest tak zarombistę że się śmiałam i płakałam powiedz mi proszę czy to będzie kontynóowane

Idiotyczne te wydarzenia-brak logiki zupełny. Snape nie wziąłby dzieciaka,gdyby nie chciał. A skoro wziął,to by o niego dbał. Był dobrym opiekunem domu. Nie przyprowadziły go do zapuszczonego domu ,a nawet jeśli to interesowałby się nim bardziej. Nie chodzi o kanon tylko o logikę zachowań i wydarzeń. Jakiekolwiek prawdopodobieństwo psychologiczne...

Superaśne...

Powiem tak, przeczytałam resztę tekstu po angielsku i muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem twojej pracy. Wyłapałam dość sporo błędów w oryginale zarówno literówek jak i bezsensownych zdań. Naprawdę wykonałaś dobrą robotę. Zrobienie z tego dobrego, poprawnego i spójnego opowiadania na pewno nie było proste i szybkie. Dziękuje za twój wkład c:

Ile będzie trzeba czekać na 12 rozdział
Nie mogę się doczekać?

Hmm... ehh. Założę się, że Sev da mu jakiegoś lekkiego klapsa, może dwa, i tyle widzieli to całe "lanie" w jego wykonaniu.

Witam,
Właśnie skończyłam czytać Twoje tłumaczenie i całkiem automatycznie chciałam sprawdzić czy innych też ono tak zachwyciło. Weszłam więc w komentarze i przypadkiem trafiłam na Twoją opinię odnośnie ludzi, którzy czytają i nie komentują. Szczerze zrobiło mi się strasznie głupio, nigdy nie patrzyłam na opowiadania z punktu widzenia tłumacza. Nie wyobrażam sobie ile czasu tłumacz musi poświęcić by coś opublikować. Dodatkowo nic za to nie otrzymując poza ewentualnymi komentarzami. Jestem z natury osobą nieśmiałą i nie lubię udzielać się na forum, mam więc nadzieję, że moje wypociny choć odrobinę przypadną Ci do gustu. Co do samego opowiadania. Jest ono absolutnie niesamowite! Nie jest to mój pierwszy tekst, w którym Severus przejmuje opiekę nad Harrym, ale zdecydowanie jedyny który czytałam, w którym bohaterowie mają tak kanoniczne i idealnie dobrane charaktery. Moją ulubioną postacią jest Severus. Został przedstawiony wręcz perfekcyjnie. Zniszczona przez trudne dzieciństwo i przez wojnę psychika oraz trudny wybuchowy charakter. Podoba mi się w nim również to jak, stopniowo zamiast Jamesa zaczyna w Harrym dostrzegać Lilly. Sam Harry też jest raczej pozytywnie przeze mnie odbierany. Nie jest niezwykle dojrzały jak w wiekszości ff o podobnej tematyce, jest przedstawiony jako zwykły ośmiolatek. O spaczonym spojrzeniu na świat, ale ośmiolatek. Podczas czytania miałam momenty, że z całego serca pragnęłam by Snape jednak tych Dursleyów odwiedził. Och, bym zapomniała. Nigdy nie spotkałam się z tak uroczo przedstawioną Poppy. Fragment w skrzydle szpitalnym był śliczny. Kończę, nie jestem dobra w pisaniu jakichkolwiek tekstów. Mam jedynie cichą nadzieję, ze nie porzuciłaś tego tekstu i że znajdziesz siłę, by kontynuować tłumaczenie.
Pozdrawiam serdecznie, Sophi

Snape jest okropnie wkurzony na tych mugoli. Świetnie piszesz, kiedy dodasz następny rozdział?

Chyba nie dane będzie mi poznać dalsze losy tego Harrego. Rozdziały które ukazały się do tej pory czytałam już chyba milion razy. Muszę przyznać, że ten fick jest tak niepodobny do innych. Jest to o tyle zaskakujące, że w większości ma się wrażenie, że się czyta w kółko to samo, i że "już to gdzieś czytałam".
Ten Harry jest tak bardzo skrzywdzony, że boi się własnego cienia. To co mi się podoba w ficku to postać Seva, tak kanoniczna, jak to tylko możliwe, zważając na okoliczności.
Co do tego rozdziału. Zastanawia mnie końcówka. Wygląda na to, że Sev chce dać pewną lekcję dla Harrego (i raczej nie będzie to lanie). Czekam, może się dowiem.
Razi mnie trochę osoba dyrektora. Jest trochę taki "płytki". Jednak na moją ocenę może mieć wpływ gigantyczna ilość przeczytanych ficków, w których on był "nieomylny" i ogólnie najwszystko.
Mam nadzieję, że kiedyś dokończysz. Pdozdrawiam

To naprawdę podłe, skończyć w takim momencie, wiesz? Ale rozumiem, marketing.
Co do opowiadania... Jestem zszokowana. A przynajmniej mocno poruszona. Chyba nigdzie nie widziałam Harry'ego po takich przejściach. Aż się zimno robi, że gdzieś mogą być prawdziwe dzieci z takimi przeżyciami.
Momentami denerwuje mnie Severus. Jego ślepota wobec dziecka, nad którym wielokrotnie się znęcano naprawdę potrafi zirytować. Rozumiem, że nie miał żadnego doświadczenia, jeśli chodzi o opiekę, ale jednak powinien wcześniej zauważyć objawy, świadczące o przemocy domu, a później się hamować (szczególnie w związku z paskiem). Był w stanie ukrywać bycie szpiegiem naprzeciwko Czarnego Pana, a nawet panować nad sobą podczas wielokrotnych Cruciatusów, które z pewnością w jego służbie padały, a tu nie potrafił się powstrzymać, by uderzyć dziecko? Nie pasuje mi to do kanonicznego Severusa. Później także powinien bardziej zwracać uwagę na swoje słowa... no i nie dopuszczać Albusa do Harry'ego tak poza tym. Mam nadzieję, że Sev w końcu dojrzeje, bo jego dobre chęci same nie wystarczą.
Jeśli chodzi Harry'ego... Naprawdę jest mi go żal. Takie przeżycia zostawią na nim ogromne piętno, a gdy go sobie wyobrażę wystawionego w Hogwarcie na złośliwości Malfoya... Brr...
Jednak zastanawia mnie jedna rzecz. Harry wydaje się być niezorientowanym, wręcz upośledzonym dzieckiem, ale zadziwiająco szybko zrozumiał, że Severus też był ofiarą przemocy domowej. To tylko świadczy o tym, jaki potencjał udało się zmarnować Dursley'om.
Strona techniczna wygląda całkiem dobrze, mam tylko jedną uwagę - mianowicie w języku polskim pierwsze nawiasy zaczynają się na dole (jeśli to strona przeszkadza, przyjmij moje przeprosiny). Oprócz tego naprawdę nie mam nic do dodania.
Zdecydowanie powinnaś tłumaczyć to dalej, nie mogę się doczekać, kiedy Harry w końcu zostanie naprawiony (jeśli mogę się tak wyrazić)...
Akene
PS Czy mam rację, że Sev zacznie go łaskotać?

Oh, jakie kochane opowiadanie! Czytałam już kilka podobnych, ale to jak na razie podoba mi się najbardziej. Bardzo bym chciała napisać coś konstruktywnego na temat samego tłumaczenia, ale niestety jako dyslektyczka jestem całkowicie ślepa na interpunkcję i ortografię. Stylistyka moim zdaniem bardzo dobra, czyta się naprawdę gładko, zwłaszcza przemyślenia 8-letniego Harry'ego wydają mi się bardzo przekonujące. Świetna robota i na pewno doceniana nawet jeśli nie każdy czytelnik ma czas / chęć / odwagę by zostawić komentarz.

Witaj :)
Wiem, że komentarz odrobinę po czasie, biorąc po uwagę to, że ostatni rozdział był opublikowany już dość dawno. Mimo to trudno się powstrzymać od skreślenia paru słów - zawsze jest to jakiś sposób, by wynagrodzić trud pisania i/lub tłumaczenia.
Jeśli chodzi o ff, jestem naprawdę bardzo zadowolona. Tekst mi się podoba, zwłaszcza, że cała historia jest opowiedziana z dwóch różnych punktów widzenia. Chociaż, szczerze mówiąc, czasem przeszkadza mi typ narracji, gdy przechodzimy do perspektywy Severusa Snape'a (nie potrafię jednak sprecyzować, na czym to całe "przeszkadzanie" polega). Ale z tym chyba powinnam zwrócić się do autorki oryginału, czyż nie?
Nie mniej jednak Twoje tłumaczenie jest na cholernie wysokim poziomie i całość pochłonęłam szybko, bez żadnych zgrzytów. Nie wychwyciłam też niemal żadnych błędów - ot, jeden zbłąkany przecinek lub coś w tym stylu; kto by zwrócił na to uwagę? Nie będę więc czepiać się szczegółów.
Mówiąc o samych postaciach, podoba mi się przedstawiony Snape. Wydaje mi się, że jest dokładnie taki, jaki powinien być, zwłaszcza, że nadal na początku patrzył na dziecko przez pryzmat Jamesa. Szczególnie dobrze zostały wtedy ukazane uczucia Harry'ego, który nadal nie mógł uwierzyć, że za najmniejsze przewinienie (a przynajmniej coś, co nim było wg niego) zostanie natychmiast ukarany. Ogółem obie postacie są niemal jak żywe, za co duży ukłon - zarówno w stronę Twoją, jak i Autorki.
Jedyne, co mi nie gra, to to, że Dumbledore (nie przepadam za nim, choć kwestia o jego pośladkach, które nie są wdzięczne Harry'emu za użycie magii, wręcz rozbraja) trochę zbyt szybko stwierdził, że Severus jest prawidłowym opiekunem chłopca. W końcu, skoro Syriusz był w więzieniu już od paru lat, nie wiedział tego od wczoraj! Jednak w sumie pasuje to do niego... W jakiś pokrętny sposób.
Naprawdę, podziwiam Cię za poziom Twoich tłumaczeń. Mało kto wie, że wymagają one o wiele więcej niż pisanie w ojczystym języku. Widać Twoje bogactwo językowa, za co... Cóż, chyba nie raz zdarzyło mi się znać jakieś słowo w innym języku, a nie umieć tego wyrazić po polsku. Wiem, że to trochę nieskładna paplanina, ale mam nadzieję, że wywnioskujesz z tego, co chcę Ci przekazać. :)
Uch. Liczę (bardzo, bardzo) że tłumaczenie jeszcze wznowisz, a jeśli już masz resztę rozdziałów (raczej nie ma co liczyć na taki łut szczęścia, prawda?) może jest szansa, by dostać tekst w swoje łapki? Niestety, nie znam angielskiego na tyle dobrze, by przeczytać tekst w oryginale.
No dobrze, kończę już swoje wywody...
Życzę czasu, Weny i wszystkiego, czego potrzebujesz, by pisać i tłumaczyć.
Pozdrawiam serdecznie,
Francesca

Em. No. Tak. Ogarniasz parabole, nie? jest jeszcze jedna historia z nimi związana. Kiedy parabola przechodzi na ciemna stronę mocy, zmienia się we wściekła "wpierdolę". Którą w niedługim czasie ode mnie otrzymasz. No. To ja może napiszę teraz coś o rozdziale ; c

Na początku się uśmiechnęłam. Potem byłam zaciekawiona przebiegiem wszystkieeego (; o) A teraz, kiedy przeczytała końcówkę jestem na Ciebie smutna. Mały Harry od roku czeka na najgorsze lanie jakie otrzyma i musi żyć w niepewności! Więc nie bądź żyła, wstaw rozdział!

To był najbardziej konstruktywny, a zarazem motywacyjny komentarz jaki jestem w stanie napisać o godzinie 1. POZDRAWIAM : JA.

Bogowie w niebiosach, przez niemal połowę opublikowanych rozdziałów miałam dosłownie świeczki w oczach. Jak można tak zaszczuć dziecko? Niewinne dziecko, które przecież nie powinno nawet znać sposobów na wykorzystanie trzciny, czy paska, które winno kojarzyć wyłącznie ze zbyt dużymi spodniami. Osobiście nie popieram bezstresowych metod wychowawczych, bo raczej nie dają efektów, ale jest różnica pomiędzy klapsem,. który jasno informuje o popełnionym błędzie, a katowaniem.
Ten szczeniak ma osiem lat, osiem lat, do cholery!

Sithisie, zaszlachtowałabym ich. Tak po prostu. Za siniaki i połamane kości, za przemęczenie, i zapełniany wodą żołądek. Za ten przeklęty kąt, w którym Harry się ukrywał, za jego bierność i akceptowanie kar.
Po prostu bym zabiła, bo nieważne jaką niechęcią darzy się rodziców, czy też poszczególne zdolności dziecka. To wciąż jest tylko, cholerne dziecko, zdane na naszą łaskę i niełaskę; dziecko, które tak naprawdę nie wie czym jest "normalność" i dlaczego obrywa za jej brak...

Dobra. Chyba mi przeszło.
Chociaż nie, dalej bym zabiła. Ehh... Chwilami brak mi słów. Może to nawet lepiej, przynajmniej nie pierdzielę.

Niepomiernie cieszy mnie fakt, że Albus miał jeden ze swych "przebłysków geniuszu" i przekazał opiekę nad Harrym w dłonie Snape'a, czyli tam, gdzie powinna być od samego początku. Wiem, że Naczelny Postrach Hogwartu jest człowiekiem ciężkim w obsłudze i niemożliwym, ale chyba lepiej ewoluować w miniaturowego nietoperza niż znosić to wszystko co zgotowała mu ukochana rodzina.
A Dumbledore jak zwykle ślepy. Phi. Ten facet na wszystko patrzy przez różowe okulary. Co tam ostrzeżenia Minerwy, co tam utyskiwanie Poppy - on wie najlepiej!
Szlag by go, ślepego, głuchego starucha. Może wówczas by się ogarnął.

Swoją drogą... Harry jest za stary na swój wiek. Właściwie, po raz pierwszy natknęłam si.e na fafik gdzie Harry marzy. Naprawdę marzy, nie próbuje tylko przeżyć i uniknąć potencjalnego ciosu/klątwy (w późniejszych latach). To jest po prostu piękne i na swój sposób wyzwala; pozwala zapomnieć o rzeczywistości. Jednak dzieciak ma sposoby, to dobrze.

[tutaj powinny nastąpić ochy i achy, ale nie mam na nie dostatecznej ilości papai]

Pomijając całe moje pierdzielenie... co ten Snape planuje z tą trzciną, co? o.o
Młody szykuje się jak na ścięcie, więc... mam nadzieję, że nie będzie tak źle.
Może. No nic.

Całuję rączki Drogiej Tłumaczki i liczę na rychłą kontynuację.
Satan.

Cudowne :)