Live Goes On

Chapter 1

The Vacation

Eindelijk was de zomer gekomen en iedereen keek ernaar uit. Rachel Grey was daar geen uitzondering op. Het enige wat haar wel irriteerde was dat ze was vergeten haar wekker uit te zetten op de eerste vrije dag van de vakantie waardoor die gewoon was afgegaan en haar wakker maakte.

Ze kreunde nijdig maar voor ze haar hand had kunnen optillen om er een dreun met haar vuist op te geven was iemand haar voor en drukte haar wekkertje uit. Ze zuchtte opgelucht en nestelde zich dichter tegen haar vriendje aan die naast haar in bed lag.

Edward Cullen kon een grijns niet onderdrukken toen hij haar nijdige gezicht had gezien omdat haar wekker was afgegaan maar liet die snel verdwijnen toen ze een oog opende en naar hem keek.

'Je was aan het grijnzen, is het niet?' vroeg ze wat nijdig.

'Ik zou niet durven,' zei Edward onschuldig.

Hij trok haar wat omhoog zodat ze met haar hoofd op zijn borst lag. Het was vreemd want haar hoofd lag precies op de plek waar zijn hart had moeten zitten maar ze hoorde geen hartslag.

'Heb je goed geslapen?'.

'Hmm…' mompelde Rachel die zijn geur even op snoof. 'Ja, ik heb heerlijk geslapen'.

Zijn vingers gleden door haar bruine krullen heen waarna hij een kus op haar neus drukte. 'We worden vandaag opgehaald. Dat herinner je je toch nog wel?' vroeg Edward.

'Natuurlijk herinner ik me dat nog. Aro heeft me daar zowat iedere week aan herinnerd om maar te zwijgen over Carlisle, Esme, Alice en jij. Het is heus niet dat ik het zal vergeten. Ik kijk er al voor weken naar uit,' zei Rachel die haar ogen sloot en genoot van zijn koude huid tegen haar warme huid.

Edwards vingers gleden uit haar haar over haar nek naar beneden over haar rug en Rachel giechelde zacht waarna ze anders ging liggen waardoor zijn vingers van haar rug vielen. 'Waar denk je mee bezig te zijn, Romeo?'.

Edward gromde wat achter in zijn keel en drukte toen een kus op haar keel. 'Je weet altijd precies hoe je me moet plagen en moet kwellen, is het niet, Rachel?' vroeg vraag werd wat opgevangen en klonk gedempter daardoor zijn lippen tegen haar huid drukte.

'Zeer zeker, mijn geliefde Vampier. Kun je het me kwalijk nemen?' vroeg Rachel plagend.

Edward kreunde en verborg zijn gezicht in haar haren. 'Ik wil niet weten hoe Esme en Carlisle tegen me tekeer zullen gaan als ze merken dat ik vannacht weer bij je heb doorgebracht,' zei hij.

'Ze kunnen het je niet kwalijk nemen. Daarbij zijn ze nooit lang kwaad op je. Van alle mensen zullen zij moeten weten het voelt om een relatie te hebben waarbij de passie wat wordt onderdrukt. Dat is voor jaren bij hen zo gegaan omdat ze zich inhielden voor jou,' zei Rachel die haar vingers door zijn haren liet glijden.

'Emmett en Jasper begrijpen het in ieder geval en Alice en Rosalie ook wel maar Esme en Carlisle zien het anders. Carlisle begrijpt het nog iets meer dan Esme want die springt bijna letterlijk uit haar vel wanneer ze erachter komt dat ik weer stiekem naar jou ben gegaan. Ik snap gewoon echt niet waarom,' zei Edward die zijn hoofd naar haar borst verplaatste zodat hij naar haar hartslag kon luisteren.

Hij zuchtte diep en tevreden toen hij voelde hoe Rachels vingers uit zijn haren gleden en de lijnen van zijn perfecte gezicht begonnen te volgen. Hij keek daarom ook verstoord op toen Rachels mobiel afging. 'Wie in hemelsnaam belt er zo vroeg in de morgen op?' vroeg hij geïrriteerd.

'Ik heb een sterk vermoedde,' lachte Rachel vrolijk die haar mobiel van haar nachtkastje pakte en opnam. 'Hey, Alice'.

'Hey, Rachel. Kun je me op de speaker zetten?' vroeg Alice Cullen.

'Tuurlijk. Een momentje,' glimlachte Rachel terwijl ze met haar andere hand nog steeds door Edwards haar ging. Ze drukte op het knopje van de speaker en legde hem vervolgens naast haar op het dekbed neer.

'Hallo, Edward. Hoe was je nacht?' vroeg Alice.

'Geweldig. Ben je gek geworden? Waarom bel je zo vroeg?' vroeg Edward die nog steeds met zijn hoofd op Rachels borst lag en genoot van haar vingers die door zijn bronzen lokken streken.

'Ik dacht dat het leuk zou zijn om even te bellen aangezien jullie beide toch niets aan het doen waren en de wekker toch al was gegaan,' zei Alice.

'Hoe bedoel je niets aan het doen waren?' vroeg Edward nors.

'Met je hoofd op haar borst liggen en naar haar hartslag luisteren is niet wat ik versta onder iets doen,' zei Alice.

'Edward!' riep Esme's stem kwaad. Voetstappen naderden de kamer waar Alice in zat.

'Oh geweldig. Esme en Carlisle hebben door dat je me aan de telefoon hebt en gaan me de volle laag geven. De vreugde,' zei Edward sarcastisch.

Rachel en Alice moesten lachen.

'Edward Cullen! Jij zit flink in de problemen, jongeman. We hadden toch gezegd dat je niet heen mocht,' zei Esme streng en kwaad tegelijk.

'Goedemorgen, Esme,' groette Rachel.

'Oh! Goedemorgen, Rachel,' zei Esme die meteen al haar strengheid en woede liet varen.

'Dit is dus niet eerlijk,' mompelde Edward. Rachel glimlachte liefjes.

'Hoe was je nacht?' vroeg Esme. 'Heb je goed geslapen?'.

'Heerlijk. Neem het Edward niet kwalijk. Ik had gevraagd of hij langs wou komen. Ik voelde me zo alleen in dit grote huis,' zei Rachel.

'Heb je nog iets gehoord van je ouders?' vroeg Esme.

'Ja, ze hebben het heel erg naar hun zin in Phoenix. Ik heb hen alleen maar niet verteld dat wij een paar week terug ook daar hebben verbleven en dat het bijna mijn dood was geworden,' zei Rachel. 'Hebben jullie zin in vanmiddag?'.

'Oh ja! Dat doen we zeker! We kijken er al dagen naar uit, niet waar, Carlisle?' zei Esme vrolijk. 'En niet alleen wij. Alice ook om maar te zwijgen van Rosalie, Emmett en Jasper die eerst er niet zo naar uitkeken omdat we bij de Volturi gaan verblijven'.

'Ja, we kijken er allemaal naar uit. Maar ik blijf me verbazen over hoe belangrijk je voor Aro en de rest van de Volturi bent, Rachel,' zei Carlisle. 'Een privé vliegtuig en ook nog eens een auto die ons komt ophalen is niet niets'.

'Ook goedemorgen, Carlisle,' zei Edward.

'Goedemorgen, Edward,' zei Carlisle. 'Ik neem aan dat je een goede nacht hebt gehad'.

'Het was heerlijk. Ik snap niet dat jullie er zo'n drama van maken. Eerst proberen jullie er alles aan te doen om me aan iemand te koppelen zodat ik weet hoe jullie je voelen en niet meer alleen ben, en nu heb ik een relatie en dan is het nog niet goed. We doen heus niets dat verboden is,' zei Edward.

'Daar ligt het niet aan, Edward. Rachel blijft anders dan ons en wat jullie doen is gevaarlijk, voor haar,' zei Carlisle.

'Oh ja, maar natuurlijk. Want dat Rachel die levensgevaar verkeerd is ook ongelooflijk zeldzaam en dat ze haar leven op het spel zet zal ook echt de eerste keer zijn,' zei Edward sarcastisch.

Esme, Carlisle en Alice moesten lachen. Rachel gaf hem een plagend trekje aan zijn haar. 'Oppassen, jij! Anders timmer ik mijn raam dicht zodat jij 's nachts niet meer naar binnen kunt komen,' zei ze pesterig.

'Ik vind wel een manier om binnen te komen, maak je daar maar geen zorgen om,' lachte Edward.

'Hoe laat verwacht je hen hier bij ons huis, Rachel? Heeft Aro dat gezegd?' vroeg Carlisle.

'Tegen het einde van de ochtend of tegen het begin van de middag. Niet echt een precieze tijd,' zei Rachel.

'Oh, het wordt vast geweldig! We kijken er allemaal al dagen naar uit,' zei Esme.

Edward rolde weer met zijn ogen omdat ze dat bijna iedere dag 6 keer zei. 'Maar om verder te gaan over het feit dat je niet naar ons hebt geluisterd,' zei Esme die haar strengheid en woede weer terug had gevonden.

Edward zuchtte en verborg met een kreun zijn gezicht tegen Rachels slanke buik. Ze giechelde lichtjes door de kriebeling van zijn koude adem op haar buik en streek weer met haar vingers door zijn haar. 'Helpt-het-als-jullie-weten-dat-we-het-veilig-doen?' mompelde Edward in Rachels buik.

'Wat zei je nou?' vroegen Carlisle en Esme in koor. Ze hadden hem blijkbaar niet goed verstaan.

'Esme, Carlisle, kalm aan nou. Ze doen het veilig,' suste Alice.

'Ik wil niet weten hoe je dat weet, Alice,' zei Edward die zijn gezicht van Rachels buik haalde.

'Nou… We laten het nu even zo. We verwachten jullie zo hier en denk maar niet dat je van me af bent, jongeman,' zei Esme.

'Tot zo,' zei Rachel die weer moest lachen toen ze Edwards geïrriteerde gezicht zag.

'Tot zo,' zeiden Carlisle, Esme en Alice.

De lijn viel dood en Rachel sloot haar mobiel waarna ze Edwards gezicht omvatte met haar handen. 'Maak je geen zorgen,' zei ze.

'Oh, ik maak me ook geen zorgen. Ze zijn nooit lang boos op me,' zei Edward. 'Het irriteert me alleen dat ze het zo serieus nemen. We doen niets dat zij ook niet doen'.

'Wacht maar tot Aro het hoort. Hij vilt je levend,' zei Rachel nonchalant.

'Aro! Shit! Ik had nog niet aan hem gedacht,' zei Edward die overeind veerde. Een reeks van vloeken die te snel voor Rachels oren werden gezegd volgden en Rachel schoot verschrikkelijk in de lach.

'Relax. Het was maar een grapje, Edward. Aro begrijpt maar al te goed wat we hebben en als ik gelukkig ben, en dat ben ik, dan zal hij gelukkig zijn,' suste ze hem.

'Hmm… Ik ben zoveel bij je dat ik soms vergeet hoe verschrikkelijk lekker je ruikt zo gewend ben ik aan je geraakt,' zei Edward die de geur van haar huid opsnoof.

'Meestal als je dat zegt volgt er niet veel goeds,' plaagde Rachel.

'Hoezo niet veel goeds?' vroeg Edward verward.

'Gewoon een grapje. Ik ga douchen dus tenzij je me gezelschap wilt houden, stel ik voor dat je je aankleed,' zei Rachel die opstond vanaf het bed. Ze voelde dat Edward haar gaande sloeg met een grijns.

'Ik sla het niet af,' zei hij.

'Kom op dan, Romeo. We hebben niet de hele dag. Daarbij verwacht je familie ons straks,' zei Rachel die wat kleren uitzocht om aan te trekken.

'Onze familie. Je bent zo goed als een lid van mijn familie als dat je van Charles en Janet bent,' zei Edward die achter haar verscheen met zijn kleren in zijn hand.

'Je moet wat kleren van thuis hier naartoe verhuizen als we terug zijn van vakantie,' zei Rachel.

'Breng me niet op ideeën, Rach. Dat is het laatste wat je wilt,' zei Edward. Hij kuste haar liefdevol en leidde haar daarna naar de badkamer voor een welverdiende douche.

Rachel zat samen met Rosalie en Alice op de bank en sloegen Emmett en Jasper gaande die aan het gamen waren. De kwade stem van Esme klonk van boven terwijl ze tegen Edward tekeer ging en heel af en toe vingen ze wat woorden op die Edward tegen haar zei of wat woorden die Carlisle zei om zijn vrouw te kalmeren.

'Weet je wie ons komen ophalen?' vroeg Alice nadat de drie meiden een tijdje hadden geluisterd hoe Esme tegen Edward tekeer ging.

'Nee, Aro zei dat het een verrassing zou zijn. Ik ben benieuwd, al denk ik dat het gewoon een paar bewakers zijn,' zei Rachel. 'Ik verwacht niet dat Aro hier helemaal heen komt alleen om ons op te halen. Hij vindt me belangrijk maar niet zo belangrijk'.

Een woedende Esme kwam de trap af gevolgd door een stille Edward en een lachende Carlisle.

'Willen we weten wat er is gebeurd?' vroeg Jasper die even opkeek van het boksspel dat hij met Emmett speelde.

'Nee,' antwoordde Edward kortaf terwijl hij naast Rachel op de bank ging zitten.

'Arme schat,' zei Rachel plagend terwijl ze hem over zijn bronskleurige haar aaide. 'Was ze te streng voor je?'.

Emmett en Jasper kregen twee grijnzen op hun gezicht maar die verdwenen toen Rosalie en Alice hen een nijdige blik toewierpen. 'Waag het niet eens,' zeiden de twee streng tegen hun mannen.

Edward zuchtte diep en dankbaar en Esme's ogen schoten even waarschuwend naar hem toe.

'Esme, alsjeblieft. Ik snap dat je dit heel serieus neemt maar vind je niet dat je een beetje hard voor hem bent?' vroeg Rachel.

'Dat zei ik ook al,' mompelde Carlisle die daarna meteen zijn mond hield toen zijn vrouw hem een nijdige blik wierp.

'Misschien een heel klein beetje,' zei Esme langzaam. 'Maar ik wil niet dat er iets met je gebeurd'.

'Tot nu toe is dat niet gebeurd en ik heb alle vertrouwen in Edward dat dat ook niet zal gebeuren,' verzekerde Rachel haar. 'En als je liever hebt dat we het hier doen vind ik dat ook best'.

Emmett en Jasper grinnikten zacht maar gingen daar niet op in.

'Oh. Nou, goed dan. Maar niet iedere nacht,' zei Esme die wat streng naar Edward keek.

Hij glimlachte alleen wat en Rachel glimlachte ook. Toen hoorden ze alle 8 een auto naderen en stoppen.

'Dat moeten ze zijn,' zei Carlisle die opstond. Hij en Esme liepen naar de voordeur toe terwijl de rest achter bleef in de woonkamer.

'Emmett, Jasper, zet dat ding uit en help Alice en mij de laatste koffers naar beneden te brengen,' zei Rosalie die duidelijk wou dat Rachel en Edward wat privacy kregen. De twee jongens begrepen de hint en liepen samen met hun vrouwen naar boven.

'Hoe heb je het voor elkaar gekregen?' mompelde Edward die zijn hoofd tegen haar schouder legde.

'Ik weet het niet. Ik heb altijd al een wat rustgevende werking op Esme gehad,' glimlachte Rachel.

'Ik vraag me af wie ons komt ophalen,' zei Edward.

'Dat zullen we zo wel zien, denk je niet?' glimlachte Rachel terwijl ze een lok van zijn haar om haar vinger draaide. 'Kom op, we moeten de rest gaan helpen om de spullen naar beneden te brengen'.

Ze pakte Edwards hand en leidde hem naar boven. Hij liep gehoorzaam met haar mee zonder te protesteren.

'Ga je het hier missen?' vroeg Rachel toen ze hun spullen van zijn kamer begonnen te pakken.

'Misschien een beetje. Volterra is wel zonnig dus kunnen we niet overdag de stad in,' zei Edward.

'We komen hier terug en de winkels zijn 's nachts ook open dus dan verleg je je dag gewoon een beetje,' deelde Rachel hem mee.

'Hmm… Daar heb je een punt,' zei Edward die weer de geur van haar huid opsnoof.

'Rachel, Edward! Kom naar beneden!' riep Esme's stem.

Edward pakte zijn reistas terwijl Rachel haar eigen koffer pakte en ze liepen naar beneden. 'Hoe lang duurt de vliegreis ongeveer?' wou Edward weten.

'Een paar uur. Niet heel lang, geloof ik. Ik ben nog nooit eerder van Amerika naar Italië gevlogen dus weet ik het niet precies,' antwoordde Rachel.

Ze zetten hun spullen bij de rest van de bagage van de familie en voegden zich bij de groep terwijl Edward een arm om Rachels schouders sloeg.

De twee personen die hen kwamen ophalen waren beide Vampiers. Eén van hen was een man die iets groter dan Rachel was maar kleiner dan Edward. Hij had bloedrode ogen en kort lichtbruin haar waar verschillende plukjes van omhoog stonden. De andere was een jongeman die ongeveer 17 geweest moest zijn toen hij was veranderd met kort bruin haar en ook bloedrode ogen.

Ze kende hen beide. De man was Demetri en de jongeman was Alec, Jane's tweelingbroer.

'Alec! Wat doe jij nou weer hier?' vroeg ze verrast waarna ze hem omhelsde. 'Je had niet gezegd dat jullie zouden komen'.

'Demetri en ik komen jullie ophalen. We wouden het een verrassing laten dus hebben we niets gezegd,' zei Alec.

'Nou, een verrassing is het zeker,' glimlachte Rachel.

Ze kuste Demetri op beide wangen. 'Je ziet er goed uit, Rachel,' complimenteerde hij haar. 'En je bent gegroeid'.

'Wat had je dan verwacht? Dat ik nog steeds de kleine onderdeur was als die ik twee jaar geleden was?' glimlachte Rachel.

'Nee, maar je bent echt flink gegroeid en dat had ik niet verwacht,' zei Demetri.

'Jullie zijn niet veranderd maar dat had ik om eerlijk te zijn ook niet echt verwacht,' zei Rachel die weer bij Edward ging staan. 'Hebben jullie de rest al ontmoet?'.

'Ja. Dan moet de jongeman achter je Edward zijn,' zei Alec.

'Klopt,' zei Rachel.

Edward schudde Alec's hand en daarna die van Demetri. 'We hebben heel veel over je gehoord, Edward,' zei Alec.

'Ik heb ook veel over jullie gehoord,' zei Edward.

'Ik geloof dat we je horen te bedanken aangezien ze nog leeft dankzij jou,' zei Demetri die naar Rachel gebaarde.

'Het was mijn schuld dat ze in de positie terecht kwam dus er niets om me voor te bedanken,' zei Edward.

Rachel, Rosalie en Alice verkochten hem een klap. 'Stop toch eens met zo te denken!' zeiden ze nijdig.

Alec, Demetri, Esme, Carlisle, Emmett en Jasper moesten lachen toen ze Edward met een pijnlijk gezicht over zijn achterhoofd zagen wrijven.

'Toch bedankt dat je haar hebt gered,' zei Alec met een glimlach.

'Hoe gaat het met de rest?' vroeg Rachel.

'Het normale. Jane komt ons samen met Heidi ophalen van het vliegveld,' deelde Alec haar mee.

'Echt? Geweldig,' zei Rachel blij.

'Maar we moeten opschieten. Gaan jullie maar alvast naar de auto dan laden wij jullie bagage in,' zei Demetri.

'Onzin. We helpen wel even. Dat is net zo makkelijk,' zei Esme.

'Daarbij is het geen moeite,' voegde Carlisle eraan toe.

Rachel lag met haar hoofd tegen Edwards schouder te slapen en sliep ook heel vast.

Demetri en Alec waren in gesprek met Carlisle en Esme over wat er de afgelopen jaren was gebeurd maar vooral over hoe ze Rachel hadden ontmoet.

Alice en Rosalie zaten voor Rachel en Edward en hadden de dikste lol en Jasper en Emmett zaten weer voor hen en keken een één of andere horrorfilm met Vampiers waar ze vaak hard om moesten lachen en hadden, net als hun vrouwen, de dikste lol.

Edward had zijn ogen ook dicht en leunde met zijn hoofd een beetje tegen die van Rachel maar sliep niet aangezien hij niet kon slapen. Toen het vliegtuig begon te dalen keek Edward op en Alec en Demetri stonden op.

'We zijn er zo,' deelde Alec mee.

Rachel schoot overeind met haar ogen wijd opengesperd en leek opeens heel bang. Edward was de enige die het zag en raakte haar schouder voorzichtig aan. 'Rachel…? Alles okay?' vroeg hij zacht.

Rachel kalmeerde wat en keek hem aan. 'Ja, het gaat wel. Ik had gewoon een nachtmerrie. Het zullen de zenuwen wel zijn,' zei ze.

Edward trok zijn wenkbrauw op als een teken dat hij haar niet geloofde dus zuchtte Rachel. 'Ik zag Victoria en ze was uit op wraak. Ze was bezig om een heel leger van New Born Vampiers te maken om wraak te nemen op ons omdat we James hebben gedood,' zei ze.

De rest hoorde het ook en verzamelden zich om haar heen. 'Victoria was de mate van de spoorzoeker die jullie moesten doden voor Rachels veiligheid?' vroeg Demetri.

De Cullens en Rachel knikten.

'Hmm…' zei Alec die serieus keek.

'Kijk niet zo!' riep Rachel uit. 'Je bent nooit serieus dus kijk ook niet zo!'.

'Rachel, je moet het hier over met Aro, Marcus en Caius hebben,' zei Alec. 'Als een Vampier zijn mate verliest zal hij of zij niet stoppen tot er wraak is geweest, vooral niet de mate van een spoorzoeker zoals James'.

'Het was gewoon een nachtmerrie,' zei Rachel.

'Een nachtmerrie die nog wel eens kan uitkomen. Breng Aro meteen op de hoogte als we zijn aangekomen,' zei Alec streng die daarna naar de cockpit van het vliegtuig liep.

Rachel zuchtte diep. 'Had ik mijn mond maar gehouden'.

Demetri glimlachte en klopte haar op haar schouder. 'Na wat er een paar week geleden is gebeurd zal iedereen niet alleen heel blij zijn om je te zien maar zullen ze ook meer beschermend over je zijn,' zei hij. 'We willen niet dat het nogmaals gebeurd, niet?'.

'Natuurlijk niet! Maar het was maar een nachtmerrie,' zei Rachel.

'Jouw nachtmerries komen vaak uit en dat weet je ook maar al te goed. Aro zegt niets voor niets dat je waarschijnlijk een nog niet zo sterk ontwikkelde gave hebt om in de toekomst te kijken,' zei Demetri.

'Leuk, nog een kracht erbij,' zei Rachel sarcastisch.

Demetri glimlachte lichtjes en ging zitten net als de rest waarna ze hun gordels vast maakten en zich klaar maakten voor de landing.

'Het komt wel goed,' mompelde Edward in haar oor.

'Dat hoop ik dan maar,' zuchtte Rachel.

'Maak je nou maar even om niets druk. We zijn hier op vakantie,' zei Alice die zich naar haar omdraaide net als Rosalie.

'Ja, je moet leren te ontspannen. We zijn vrij, we gaan op vakantie en alles is okay. Maak je nu maar nergens druk om en relax lekker,' zei Rosalie.

'Hoe kan ik relaxen als ik weer nachtmerries heb? Om maar te zwijgen over het feit dat Aro me waarschijnlijk gaat vermoorden omdat ik mezelf bijna de dood in heb gejaagd,' zei Rachel.

'Hoe kom je er nou weer bij dat Aro je gaat vermoorden? Hij is juist reuze enthousiast over dat je komt,' zei Demetri.

'Ik kan wel een paar redenen bedenken,' mompelde Rachel.

Ze greep Edwards arm vast toen het vliegtuig nog meer begon te dalen. 'Blijven ademhalen,' gaf hij haar als tip.

'Jij hebt makkelijk praten,' wierp Rachel hem wat nijdig toe.

Het vliegtuig landde met een schok en Alec voegde zich weer bij hen. 'Het is nog nacht dus we kunnen ongemerkt rond lopen maar er staan twee auto's op ons te wachten net buiten het vliegveld voor het geval dat,' deelde hij mee.

'We moeten ons dus verdelen,' zei Demetri die opstond.

Ze waren in totaal met z'n tienen en als je dan Jane en Heidi ook nog mee telden dan waren ze met z'n twaalven. En er waren twee auto's dus er moest in elke auto 6 mensen.

'Alec en ik zullen rijden en Jane zal met Alec meerijden en Heidi met mij,' deelde Demetri in. 'Het lijkt me verstandig dat jullie zelf bepalen met welke auto jullie mee zullen gaan'.

Rosalie en Alice keken elkaar aan en glimlachten breed. 'Wij zullen samen met Emmett en Jasper in een auto gaan en dan zullen Edward, Rachel, Carlisle en Esme ook in een auto,' zei Alice.

'Dan is dat geregeld. Zullen we nu maar gaan?' opperde Demetri.

Ze stapten allemaal uit het vliegtuig en zetten koers naar het vliegveld.