Κεφάλαιο 1

Αυτή είμαι εγώ...

(Όπως ήδη θα ξέρετε δε μου ανήκουν οι χαρακτήρες της τετραλογίας του λύκοφωτος αλλά μια κι αναφέρθηκαν κάποιες λεπτομέρειες για τη Λία Κλίαργουώτερ στο 4ο βιβλίο -το οποίο διάβασα στ'αγγλικά-είπα να κάνω το εγχείρημα να γράψω κάτι για 'κεινη.Όσοι δεν έχετε διαβάσει το τελευταίο μπορείτε να προσπεράσετε αυτή την ιστορία αλλιώς ρίχτε μια μάτια με δίκη σας ευθύνη.Ευχαριστώ πολύ!)

Ήταν η μεγαλύτερη μου ευκαιρία να ξεχάσω τη μοίρα μου,ή να την αλλάξω,κατά κάποιο τρόπο.Θά'κανα τ'αδύνατα δύνατα μια και θα αποχωρίζομνυν κάθε πικρή ανάμνηση που μου θύμιζε τον λόγο που πονούσα.Και αυτός ο πόνος ονομαζόταν Σαμ...το πρώην αγόρι μου.Ευχόμουν να'χα πεθάνει την ίδια στιγμή ακριβώς που εκείνος ερωτεύτηκε την πρώτη μου ξαδέρφη,την Έμιλυ.Αλλά περισσότερο απ'όλα μισούσα το γεγονός ότι κι οι δύο ήμασταν λυκανθρωποι (παρόλο που η τελευταία επίσκεψη των Βολτουρι μας έμαθε ότι η λέξη λυκανθρωποι δεν ήταν ο ακριβής όρος για να περιγράψει τη φυλή μας και την ικανότητα μας να μεταμόρφωνομαστε σε λύκους.Εμείς,υπάρχουμε για ένα βασικό λόγο:να προστατεύουμε τη γη μας από τους πιο επικίνδυνους μας εχθρούς,η αλλιώς τους αίματορουφηχτες.Ζούσαμε σε αγελες όπως οι αληθινοί λύκοι,αλλά έχουμε επίσης δύο πολύ ξεχωριστές ικανότητες:η μια είναι πως όσο ανήκουμε σ'ένα κοπάδι μπορούμε ν'ακούμε ο ένας τις σκέψεις τ'αλλουνού κι όλων ταυτόχρονα.Κι η δεύτερη κι πιο επώδυνη ικανότητα είναι...το κεραυνοβόλημα...Είτε έχεις σχέση είτε όχι,μόλις βρεις το τέλειο ταίρι σου το ερωτεύεσαι άμεσα μια για πάντα...και ξεχνάς την σχέση που μπορεί να'χες πριν σου συμβεί αυτό...

Αυτό συνέβη σε μένα...ξεχάστηκα,διαγράφηκα,έμεινα μόνη από κάποιον που με εγκατέλειψε για την πρώτη μου ξαδέρφη...Παρόλο που ήξερα πως δε θα μπορούσε να το ελέγξει λόγω της φύσης μας,κι ήξερα επίσης πως ένιωθε τύψεις που με άφησε έτσι.Αλλά δε μπορούσε να γίνει κάτι γι αυτό.Μίσησα το να'μαι ένα τέτοιο τέρας,και μίσησα την ιδέα ν'ανήκω στο κοπάδι του Σαμ επίσης,οπου ήταν αρχηγός.Ήταν πάντα εκεί να μου θυμίζει την τραγωδία που ξεδιπλώθηκε μπροστά μου...ήταν πάντα εκεί να διαβάζει τις δυσάρεστες μου σκέψεις,ν'ακούει τα πίκρα μου λόγια γεμάτα οδύνη και μίσος.Τουλάχιστον,αναπτερώθηκα όταν ο Σαμ έχασε τον έλεγχο και κατέστρεψε το πρόσωπο της Έμιλυ.Είχα ελπίσει ότι η αγάπη του γι αυτην θα εξαφανιζόταν μαζί με την ομορφιά της.Αλλά δεν έγινε αυτό.Κανείς τους δε σταμάτησε ν'αγαπά τον άλλο...αντιθέτως,η αγάπη τους έγινε ακόμα πιο βαθειά,πιο ειλικρινής και δυνατή...Το κεραυνόβολημα λέγεται υπάρχει για να μας καθοδηγεί προς τον άνθρωπο ο οποίος είναι πιο κατάλληλος για να αναπαραχθούμε,ώστε η φυλή να αποκτά όλο και πιο δύνατα μέλη.Όλα για την αναπαραγωγή...αυτό το βασικό ένστικτο που υπάρχει τόσο έντονα σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς,αλλά πολύ περισσότερο σ'αυτα τα ΖΏΑ της φυλής μου,καθώς οι αληθινοί άνθρωποι τουλάχιστον έχουν θέληση από μόνοι τους στο ποιον-α θα ερωτευτούν και δεν υποκινούνται από αυτές τις ανόητες ορμονικές εκκρίσεις που 'χουν τ'άτομα της φυλής μου!Πολλές φορές αισθάνομαι τόσο τυχερή που ακόμα δε μου 'χει συμβεί κι αμφιβάλλω υπερβολικά για το αν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μου συμβεί κάτι τέτοιο,(ώστε ο Σαμ να εξαφανιζόταν ως δια μαγείας από το ανόητο μυαλό μου κι όλα να κυλούσαν ήσυχα,όμορφα κι ανώδυνα,σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα,σα να ξύπνησα από ένα κακό όνειρο που δεν είχε τελειωμό και που νόμιζα ότι με κυνηγούσε συνέχεια στη μονότονη ροή της ματωμένης πραγματικότητας μου).

Όμως εγω...εγώ δε μπορώ να κεραυνοβόληθω!!Ούτε να κεραυνοβόληθει κάποιος μαζί μου γιατί πάει πολύς καιρός από την τελευταία μου εμμηνο ρυση...Δε μπορώ να κάνω ούτε ένα απλό ανθρώπινο παιδί,πόσο μάλλον ένα παιδί απ'τη φυλή μας...